امنیت شبکه مفهومی است که طی آن یک شبکه در مقابل انواع مختلف تهدیدات داخلی و خارجی محافظت  می شود. مراحل ذیل برای ایجاد امنیت پیشنهاد و تائید شده اند:

• شناسایی بخشی که باید تحت محافظت قرار گیرد.
• تصمیم گیری درباره  مواردی که باید در مقابل آنها از بخش مورد نظر محافظت کرد.
• تصمیم گیری درباره چگونگی تهدیدات
• پیاده سازی امکاناتی که بتوانند از دارایی های شما به شیوه ای محافظت کنند که از نظر هزینه به صرفه باشد.

مفاهیم امنیت شبکه

برای درک بهتر موضوعات فوق ابتدا به بررسی برخی مفاهیم ضروری خواهیم پرداخت.

1- منابع شبکه

در یک شبکه منابع بسیاری جهت محافظت وجود دارند. از قبیل:

• تجهیزات شبکه مانند روترها، سوئیچ ها و فایروالها
• اطلاعات عملیات شبکه مانند جداول مسیریابی و تنظیمات مربوط به لیست دسترسی هایی که بر روی روتر ذخیره شده اند.
• پهنای باند
• پایگاه های داده ها  و سرورهای اطلاعاتی
• اطلاعات در حال تبادل بر روی شبکه در هر لحظه از زمان
• خصوصی نگهداشتن عملیات کاربران و استفاده آنها از منابع شبکه جهت جلوگیری از شناسایی کاربران.

مجموعه فوق به عنوان دارایی های یک شبکه قلمداد می شود.

2- حمله

حال به تعریف حمله می پردازیم تا بدانیم که از شبکه در مقابل چه چیزی باید محافظت کنیم. حمله تلاشی است  جهت دسترسی به یکی از منابع فوق از طریق شبکه، انواع حملات به شرح زیر است:

• دسترسی غیرمجاز به منابع و اطلاعات از طریق شبکه
• دستکاری غیرمجاز اطلاعات بر روی یک شبکه
• حملاتی مکرری که منجر به اختلال در ارائه سرویس های شبکه ای می شوند و اصطلاحا Denial of Service نام دارند.

کلمه کلیدی در دو دسته اول انجام اعمال به صورت غیرمجاز است. تعریف یک عمل مجاز یا غیرمجاز به عهده سیاست امنیتی شبکه است، اما به عبارت کلی می توان دسترسی غیرمجاز را تلاش یک کاربر جهت دیدن یا تغییر اطلاعاتی که برای وی در نظر گرفته نشده است، تعریف نمود. اطلاعات روی یک شبکه نیز شامل اطلاعات موجود بر روی رایانه های متصل به شبکه مانند سرورهای پایگاه داده و وب، اطلاعات در حال تبادل بر روی شبکه و اطلاعات مختص اجزاء شبکه جهت انجام کارها مانند جداول مسیریابی روتر است. منابع شبکه را نیز می توان تجهیزات انتهایی مانند روتر و فایروال یا مکانیزمهای اتصال و ارتباط دانست.

هدف از ایجاد امنیت شبکه، حفاظت از شبکه در مقابل حملات فوق است، لذا می توان اهداف را نیز در سه دسته ارائه کرد:

• ثابت کردن محرمانگی داده
• نگهداری جامعیت داده
• نگهداری در دسترس بودن داده

3- تحلیل خطر

پس از تعیین دارایی های شبکه و عوامل تهدیدکننده آنها، باید خطرات مختلف را ارزیابی کرد. در بهترین حالت باید بتوان از شبکه در مقابل تمامی انواع خطا محافظت کرد، اما امنیت ارزان به دست نمی آید. بنابر این باید ارزیابی مناسبی را بر روی انواع خطرات انجام داد تا مهمترین آنها را تشخیص دهیم و از طرف دیگر منابعی که باید در مقابل این خطرات محافظت شوند نیز شناسایی شوند. دو فاکتور اصلی در تحلیل خطر عبارتند از :

• احتمال انجام حمله
• خسارت وارده به شبکه درصورت انجام حمله موفق

4- سیاست امنیتی

پس از تحلیل خطر باید سیاست امنیتی شبکه را به گونه ای تعریف کرد که احتمال خطرات و میزان خسارت را به حداقل برساند. سیاست امنیتی باید عمومی و در حوزه دید کلی باشد و به جزئیات نپردازد. جزئیات می توانند طی مدت کوتاهی تغییر پیدا کنند اما اصول کلی امنیت یک شبکه که سیاست های آن را تشکیل می دهند ثابت باقی می مانند. در واقع سیاست امنیتی سه نقش اصلی را به عهده دارد:

• چه و چرا باید محافظت شود.
• چه کسی باید مسئولیت حفاظت را به عهده بگیرد.
• زمینه ای را بوجود آورد که هرگونه تضاد احتمالی را حل و فصل کند.

سیاستهای امنیتی را می توان به طور کلی به دو دسته تقسیم کرد:

• مجاز (Permissive) :هر آنچه بطور مشخص ممنوع نشده است، مجاز است.
• محدود کننده (Restrictive) :هر آنچه بطور مشخص مجاز نشده است، ممنوع است.

معمولا ایده استفاده از سیاستهای امنیتی محدودکننده بهتر و مناسبتر است چون سیاستهای مجاز دارای مشکلات امنیتی هستند و نمی توان تمامی موارد غیرمجاز را برشمرد. المانهای دخیل در سیاست امنیتی در RFC 2196 لیست و ارائه شده اند.

5- طرح امنیت شبکه

با تعریف سیاست امنیتی به پیاده سازی آن در قالب یک طرح امنیت شبکه می رسیم. المانهای تشکیل دهنده یک طرح امنیت شبکه عبارتند از :

• ویژگیهای امنیتی هر دستگاه مانند کلمه عبور مدیریتی و یا بکارگیری SSH
• فایروالها
• مجتمع کننده های VPN برای دسترسی از دور
• تشخیص نفوذ
• سرورهای امنیتی (Authentication)، (Authorization and Accounting) و سایر خدمات AAA برای شبکه
• مکانیزمهای کنترل دسترسی و محدودکننده دسترسی برای دستگاههای مختلف شبکه

 6-  نواحی امنیتی

تعریف نواحی امنیتی نقش مهمی را در ایجاد یک شبکه امن ایفاء می کند. در واقع یکی از بهترین شیوه های دفاع در مقابل حملات شبکه، طراحی امنیت شبکه به صورت منطقه ای و مبتنی بر توپولوژی است و یکی از مهمترین ایده های مورد استفاده در شبکه های امن مدرن، تعریف نواحی و تفکیک مناطق مختلف شبکه از یکدیگر است. تجهیزاتی که در هر ناحیه قرار می گیرند نیازهای متفاوتی دارند و لذا هر ناحیه حفاظت را بسته به نیازهای امنیتی تجهیزات نصب شده در آن، تامین می کند. همچنین منطقه بندی یک شبکه باعث ایجاد ثبات بیشتر در آن شبکه نیز می شود.

نواحی امنیتی بنابر استراتژی های اصلی ذیل تعریف می شوند:

• تجهیزات و دستگاههایی که بیشترین نیاز امنیتی را دارند (شبکه خصوصی) در امن ترین منطقه قرار می گیرند. معمولا اجازه دسترسی عمومی یا از شبکه های دیگر به این منطقه داده نمی شود. دسترسی با کمک یک فایروال و یا سایر امکانات امنیتی مانند دسترسی از دور امن (SRA) کنترل می شود. کنترل شناسایی و احراز هویت و مجاز یا غیر مجاز بودن در این منطقه به شدت انجام می شود.
• سرورهایی که فقط باید از سوی کاربران داخلی در دسترس باشند در منطقه ای امن ، خصوصی و مجزا قرار می گیرند. کنترل دسترسی به این تجهیزات با کمک فایروال انجام می شود و دسترسی ها کاملا نظارت و ثبت می شوند.
• سرورهایی که باید از شبکه عمومی مورد دسترسی قرار گیرند در منطقه ای جدا و بدون امکان دسترسی به مناطق امن تر شبکه قرار می گیرند. درصورت امکان بهتر است هر یک از این سرورها را در منطقه ای مجزا قرار داد تا در صورت مورد حمله قرار گرفتن یکی، سایرین مورد تهدید قرار نگیرند. به این مناطق DMZ یا Demilitarized Zone می گویند.
• استفاده از فایروالها به شکل لایه ای و به کارگیری فایروالهای مختلف سبب می شود تا درصورت وجود یک اشکال امنیتی در یک فایروال، کل شبکه به مخاطره نیفتد و امکان استفاده ازBackdoor نیز کم شود.

در راستای مطالب فوق، برند فایروالJuniper  پیشنهاد ما بوده که  شامل 4 دسته اصلی فایروال از قبیل: SSG, ISG, SRX, IDP می باشد.