مراکز Datacenter در ساده‌ترین تعریف به مکانی سرپوشیده و متمرکز اشاره دارند که تجهیزات مختلفی همچون سامانه‌های ذخیره‌ ساز، پردازشی، تجهیزات شبکه، برق‌رسانی و تهویه مطبوع را میزبانی می‌کنند. Datacenter با هدف جمع‌آوری، ذخیره‌ سازی، پردازش، توزیع یا دسترسی به حجم زیادی از داده‌ها ساخته می‌شوند. در ابتدا Datacenter میزبان ابرکامپیوترهای بزرگی بودند که ابعاد نسبتا بزرگی داشتند، اما این وضعیت به سرعت تغییر کرد و تجهیزات کوچکتر و ارزانتری برای پردازش داده‌ها ابداع شدند، اما تجهیزات منفرد به دلیل رشد تصاعدی داده‌ها قادر به پردازش حجم سنگینی از داده‌ها نبودند. سازمانها برای حل این مشکل و دسترسی به توان پردازشی بیشتر تصمیم گرفتند Serverها را به یکدیگر و (شبکه ‌سازی) شبکه‌های ارتباطی متصل کنند تا افراد بتوانند از راه دور به Serverها یا اطلاعات دسترسی داشته باشند.

Datacenter بسته به نوع کاربری که برای آنها تعریف می‌شود، می‌توانند به عنوان یک مرکز داده پردازشی، ذخیره ‌سازی، جمع‌آوری اطلاعات یا ترکیبی از حالتهای یاد شده استفاده شوند. Datacenter عملکردهای متفاوتی دارند، به ‌طور مثال برخی از آنها می‌توانند تعداد زیادی از Serverها را به Internet متصل کنند، در حالیکه برخی دیگر برای فعالیتهای درون سازمانی و میان شعبه‌ای استفاده می‌شوند. در حالت کلی Datacenter بر مبنای وسعت و کارکرد به شش گروه مرکز داده سازمانی تجاری و دانشگاهی، ارائه‌ دهندگان خدمات (عمدتا Cloud)، Datacenter اینترنتی، Datacenter فرا سازمانی، Datacenter محلی و شبکه‌های خصوصی WAN تقسیم می‌شوند. تا اواسط دهه 90 میلادی بیشتر مردم ارتباط چندانی با Internet نداشتند، زیرا دسترسی به Internet به تجهیزات خاصی نیاز داشت و کاربران مجبور بودند در یک محیط متنی فاقد رابط گرافیکی کارهای خود را انجام دهند. در اوسط دهه 90 میلادی مفهوم Web و پروتکل HTTP با هدف به ‌اشتراک ‌گذاری ساده اطلاعات در Internet تغییر شگرفی به وجود آورد که رشد روز افزون کاربران Internet یکی از این موارد بود. رشد روزافزون کاربران و حجم عظیم داده‌هایی که توسط تجهیزات الکترونیکی تولید می‌شد باعث پیشرفت مداوم Datacenter شد. پیشرفتی که تا به‌ امروز ادامه دارد. پیشرفتهای مداوم باعث شد تا مفاهیمی همچون Datacenter ماژولار، استقرار محیطهای پر ظرفیت در Datacenter کم ظرفیت، مرکز داده به عنوان سرویس‌ و ده‌ها عنوان دیگر به ادبیات Datacenter وارد شود. اصلی‌ترین مشکل Datacenter امروزی مستهلک بودن تجهیزات است. طول عمر تجهیزات فیزیکی Datacenter بیشتر از مدت زمان قید شده در گارانتی تجهیزات است. به همین دلیل بیشتر شرکتها تمایلی ندارند محصولات قدیمی را به ‌روزرسانی کنند، حتی Serverها یا Routerهای که بیش از 10 سال از عمر آنها گذشته است. مدیران فنآوری ‌اطلاعات با این استدلال که تجهیزات هنوز قابل استفاده هستند، ترجیح می‌دهند از فنآوریهای قدیمی استفاده کنند. نگرش فوق باعث شده برخی از سازمانها نتوانند هیچگاه از قابلیتهای واقعی نرم‌افزار‌ها استفاده کند، زیرا نرم‌افزارها متناسب با تجهیزات سخت ‌افزاری روز بازار آماده می‌شوند.

سخت ‌افزارهای قدیمی فرآیند تعمیر و نگهداری (O&M) تجهیزات را سخت‌تر می‌کنند و احتمال قطع دسترسی به خدمات کاربردی یک سازمان را افزایش می‌دهند. سازمانهایی که از Datacenter قدیمی استفاده می‌کنند برای غلبه بر این مشکل و گام برداشتن همسو با تغییرات روز دنیای فنآوری دو گزینه در اختیار دارند. گزینه اول مدرنیزه کردن مرکز داده و گزینه دوم مهاجرت به سمت فنآوریهای Cloud محور و ارائه‌ دهندگان خدمات اشتراک مکانی است. مدرنیزه کردن Datacenter فرآیند مدیریت را ساده‌تر، کارآمدتر و کم هزینه‌تر می‌کند. در بحث مدرنیزه کردن سازمانها می‌توانند از یک راه میان‌بر که استقرار مرکز داده پرظرفیت درون مرکز داده قدیمی است استفاده کنند. راهکار فوق مزیتهای قابل توجهی برای سازمان به ارمغان می‌آورد و اجازه می‌دهد سازمان از یک مدل ترکیبی استفاده کند. فرآیند ارتقاء و مدرنیزه کردن یک مرکز داده قدیمی با تدوین استانداردهای عملکردی آغاز می‌شود، در مرحله بعد ارزیابی‌های دقیق در ارتباط با شکافهای موجود، مخاطرات و الزامات انجام شود و سپس تیمی متشکل از متخصصان شبکه (سازمان یا شرکت متخصص) فنآوریهای مرتبط با سه حوزه سخت ‌افزار و تجهیزات (Electrical and Mechanical)، سامانه‌های نرم‌افزاری و برنامه‌های نگهداری از سامانه‌های فنآوری ‌اطلاعات سازمان را بررسی می‌کنند و در نهایت پروژه نوسازی را پیشنهاد می‌دهند. در بیشتر موارد این تیمها گزینه استقرار یک مرکز داده مدرن درون یک مرکز داده سنتی را پیشنهاد می‌دهند، البته به شرطی که سازمان بودجه و فضای مناسب در اختیار داشته باشد. گزینه دوم عزیمت به سمت فنآوریهای Cloud محور است که ویژگیهای خاص خود را دارد. فنآوریهای Cloud محور ضمن ارائه یک مدل انعطاف ‌پذیر مانع از آن می‌شوند تا سازمان‌ منابع مالی و انسانی خود را صرف مشکلات روزمره مدیریت ‌ Infrastructure  Datacenter کند. در روش فوق تنها کاری که سازمان باید انجام دهد انتخاب Platform متناسب با فعالیتهای تجاری است.